ایلام – ترنم بهاری – بدنبال شکل گیری بعضی ناآرامیهای جمعی به بها نه فوت مرحومه مهسا امینی دربرخی از شهرهای کشورکه منجربه حوادثی ناخوش آیند و ناگوار گردید شهرستان آبدانان نیز به این نا آرامیها وآشوبهای تاسف بار پیو ست و تا کنون در اثر آن رویدادهای تلخ، زیر ساختهای شهری تخریب ،قسمتی از امنیت مردم تهدید ، خسرانها وخسارتهای مادی ومعنوی زیادی بر همشهریان محروم این منطقه هم تحمیل گردید.
شهرستان آبدانان بیش از دو ماه تمام دستخوش حوادث ناگوار و حواشی ناراحت کننده ای شده که نه شایسته شان مردمان بافرهنگ آن است و نه سزاوار سوابق سازنده این دیار .

منطقه ای که علیرغم پیشینه ی پرافختار و مزیتهای بی شمارش اما بعلت مشکلات مزمن اسیر آفات و آسیبهای مختلف فرهنگی واجتماعی واقتصادی است.
این دیار دوستی و دانش مدتی است خواسته یا ناخواسته در چمبره چالش و نایره نگرانی گرفتار وشاهد نا را حتی و نا مهربانیهای فرزندان خوداست.

آبدانان بواسطه موقعیت خشن جغرافیایی و عقب افتادگیهای تلخ تاریخی که برخی حاصل بی تفاوتی نخبگان بومی و بخشی دیگر نیز ناشی از قصور مدیران اجرایی است در روزها و ماههای عادی نیز محتاج آرامش وعمران وآبادانی بود اما چندماهی است که نه فقط فرصت خدمت ازآن سلب شده است بلکه داشته های خودرا نیز ازدست داده وگُل وجودش درشراره ناآرامیهای شبانه پژمرده است.

براساس فهم وفکرت ، ادامه این روندزیانبار میمنت ومنفعتی برای هیچ احدی درپی نداشته و بدون تردید و ضعیت را نیز وخیم ترخواهد کرد.
همه عُقلا و اندیشمندان عالم معتقدند که هرجا راه تفاهم باز باشد طریق تخاصم بی معنا و هرگاه که مسیر مذاکره قابل روئیت است مشی معانده عاقلانه نخواهد بود.

ما همه بر یک کشتی سواریم که اگر تحت هرعنوانی به او صدمه بزنیم گرفتار امواج شده و درقعر دریا غرق میشو یم وطعمه درندگان خواهیم شد .

برای اصلاح روندو تغیر در مسیرمَرکب روزگارخود قبل از هرگونه اقدام عجولانه لازم است با ناخدایان و دریا داران مذاکره کنیم و مقصدمان را مشخص و مقصود خویش را نیز به آنان منتقل نمائیم تا دچار حوادث نگردیم.
همه افراد و‌ اقشار جامعه به نوعی از وضع موجودو فشار فزاینده برمعیشت خودگله مندیم اما بعضی کمترو گروهی بیشتر و هیچ احدی نیز منکر این و اقعیت مسلم نیست.

ایران از آن ما وآبدانان نیز محل زندگی آبدانانیها است و گروههای معترض نیز حتما مطلع هستندکه دشمنان بی رحم این آب وخاک با تمام توان وتجهیزات نظامی و شمشیرهای آخته درپشت مرزهای ما کمین کرده تا در یک فرصت مناسب به ما یورش برده و ایران را ویران وایرانیان را نیز قتل و عام کنند.
بهتر نیست که برای حفظ امنیت و اقتدار و تمامیت عرضی کشور وآینده خود ، راه تهدید و تقاص و تخریب و تهاجم را تغییر وروش تکریم و تفاهم متقابل برگزینیم ومشکلات و موانع ومسائل مبتلابه خود و دیارمان را از طریق گعده و گفت وگو دنبال کنیم و حقوق فردی واجتماعی خود و همنوعانمان را استیفا نمائیم؟

از همه خیرین مصلح ، معتمدان متعهد ، صاحب نظران متنفذ ، اربابان عقل واصحاب علم ، زعمای طوایف و قبائل، مربیان ومعلمان و والدین عزیز خواستاریم که با احساس تکلیف شرعی ورسالت مدنی مجدانه به این موضوع ورود کرده و با تلاش وتقلای مضاعف برای رفع کدورتها و اصلاح امور ورایزنیهای خیرخواهانه با سران وبزرگترهای معترضین و دریافت دقیق مطالبات منطقی آنان و همچنین مذاکره ومداقه مشفقانه با متولیان محترم سیاسی‌ و انتظامی و امنیتی وقضائی این روند نا مطلوب را متوقف وهمچون بعضی از مناطق کشور زمینه ی یک آشتی اجتماعی را فراهم و این تهدید پر مخاطره را به یک فرصت علاهده برای خود وشهرستانمان تبدیل ودشمنان ایران بزرگ را هم نا امید کنیم .
بدون شک این عمل شدنی و این دوران تلخ نیز رفتنی است زیرا که خواستن توانستن است.

برای تحقق این مهم و رسیدن به فرجامی نیک ابتدا باید جوانانمان با غلبه براحساسات زود گذر مو ضوع رادر آئینه ی معرفت بنگرند و حل مسئله را هم به منطق و مباحثه بسپارند و مدیران و تصمیم گیران جامعه نیز با گوشی شنواتر و دیدگانی بیناتراز گذشته مطالبات ممکن را اجرائی و ما وقع معترضان را هم با نگاه ترحم به عیار قانون سپرده و اندک خطاکاران متعمدو مبرهن را تادیب ، زیانهای وارده را جبران و قصور مابقی جوانان کم تجربه را با رافت ورحمت اسلامی ببخشایند.

چنین باد.
خدایا چنان کن سرانجام کار/
که تو خشنودباشی وما رستگار.

✍نگارش؛ سیدحرمت الله موسوی مقدم